Marianthi Pagoni passed away on June 3rd, 2025, just shy of her 70th birthday. It is impossible to sum up a life so full, so vibrant, and so rich with love and laughter in a few short words—but we try, because she deserves that, and so much more.

Marianthi was born in Athens, Greece, on June 28th, 1955. Even as a young girl, she was known for her spark—for the fire in her spirit, for her humor, and for the fierce love she had for those close to her. She brought that same fire with her when she immigrated to Toronto, where she planted new roots while holding close the traditions and values of her homeland.

Marianthi—or Mari, as so many lovingly called her—was the heart and soul behind a several Greek restaurants. Anyone who stepped through those doors didn’t just get a meal—they got a piece of her heart. Whether it was a warm smile, a teasing joke, or a plate of food that tasted like home, Mari gave of herself every single day.

She worked hard—unbelievably hard. The kind of strength she showed was not just in her hands, but in her will, in her tireless devotion to her family, and in her stubborn, beautiful refusal to ever give up. She carried the weight of the world some days, and still found a way to make others laugh until their sides hurt.
She was hilarious—sharp, quick-witted, always ready with a comeback. If you were lucky, you got to sit across from her, drink a coffee, and just listen. And laugh. And feel known.

Mari was more than a business owner; she was a pillar of the Danforth and Pape Greek community. To many, she was a friend. To others, she was family in all but name. She was a keeper of stories, of traditions, of recipes and sayings passed down through generations. Her presence was bold and her absence now is deeply felt.

Above all else, she was a mother. Her sons, George and Vasilis Lemontzoglou, were her greatest pride. She poured her heart into raising them, giving them everything she had and more. They are her legacy—her strength, her humor, her love—living on.

We remember the sound of her laughter echoing through the restaurant, the warmth of her food, the sharpness of her humor, the depth of her love, and the unbreakable strength she carried with grace.

May her memory be eternal. And may we all carry a little of her fire with us, always

Η Μαριάνθη Παγώνη έφυγε από τη ζωή στις 3 Ιουνίου 2025, λίγο πριν τα 70ά της γενέθλια. Είναι αδύνατο να συνοψίσει κανείς μια ζωή τόσο γεμάτη, τόσο ζωντανή και τόσο πλούσια σε αγάπη και γέλιο με λίγα λόγια—αλλά το προσπαθούμε, γιατί της αξίζει αυτό, και ακόμα περισσότερα.

Η Μαριάνθη γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 28 Ιουνίου 1955. Από μικρό κορίτσι ήταν γνωστή για τη σπίθα της—για τη φλόγα στην ψυχή της, το χιούμορ της και την έντονη αγάπη που είχε για τους ανθρώπους της. Αυτή τη φλόγα την πήρε μαζί της όταν μετανάστευσε στον Τορόντο, όπου έβαλε ρίζες κρατώντας πάντα κοντά της τις παραδόσεις και τις αξίες της πατρίδας της.

Η Μαριάνθη—ή Μαίρη, όπως την αποκαλούσαν με αγάπη πολλοί—ήταν η καρδιά και η ψυχή πίσω από αρκετά ελληνικά εστιατόρια. Όποιος περνούσε το κατώφλι τους, δεν έπαιρνε μόνο ένα πιάτο φαγητό—έπαιρνε ένα κομμάτι από την καρδιά της. Είτε με ένα ζεστό χαμόγελο, είτε με ένα πειραχτικό αστείο, είτε με ένα φαγητό που θύμιζε πατρίδα, η Μαίρη έδινε τον εαυτό της κάθε μέρα.

Δούλευε σκληρά—απίστευτα σκληρά. Η δύναμή της δεν φαινόταν μόνο στα χέρια της, αλλά και στη θέλησή της, στην ακούραστη αφοσίωση προς την οικογένειά της και στην πεισματάρικη, πανέμορφη άρνηση να τα παρατήσει ποτέ. Κουβαλούσε το βάρος του κόσμου κάποιες μέρες, κι όμως κατάφερνε να κάνει τους άλλους να γελούν μέχρι δακρύων.

Ήταν ξεκαρδιστική—οξεία, έξυπνη, πάντα έτοιμη με μια ατάκα. Αν ήσουν τυχερός, καθόσουν απέναντί της, πίνατε έναν καφέ και απλώς άκουγες. Και γελούσες. Και ένιωθες πως σε ήξερε.

Η Μαίρη ήταν κάτι πολύ περισσότερο από επιχειρηματίας· ήταν πυλώνας της ελληνικής κοινότητας στον Ντάνφορθ και την Πέιπ. Για πολλούς, ήταν φίλη. Για άλλους, οικογένεια χωρίς το όνομα. Ήταν φύλακας των ιστοριών, των παραδόσεων, των συνταγών και των παροιμιών που περνούσαν από γενιά σε γενιά. Η παρουσία της ήταν δυναμική και η απουσία της τώρα είναι βαθιά αισθητή.

Πάνω απ’ όλα, ήταν μητέρα. Οι γιοι της, ο Γιώργος και ο Βασίλης Λεμοντζόγλου, ήταν η μεγαλύτερή της περηφάνια. Έδωσε την καρδιά της για να τους μεγαλώσει, τους έδωσε ό,τι είχε και ακόμα παραπάνω. Είναι η κληρονομιά της—η δύναμή της, το χιούμορ της, η αγάπη της—που ζει μέσα τους.

Θυμόμαστε τον ήχο του γέλιου της να αντηχεί μέσα στο εστιατόριο, τη θαλπωρή του φαγητού της, την κοφτερή της εξυπνάδα, το βάθος της αγάπης της και τη δύναμη που κουβαλούσε με χάρη.

Ας είναι αιωνία η μνήμη της. Και ας κουβαλάμε όλοι μας λίγη από τη φλόγα της, για πάντα.